pendre
[pɑ̃dʀ]verbe intransitif Conjugaison
تَدَلّى
pendre
verbe transitif Conjugaison
1. | [suspendre] عَلَّقَ pendre un cadre au mur عَلَّقَ إطارًا عَلى الحائطِ pendre un lustre au plafond عَلَّقَ ثُرَيّا في السَّقْفِ |
2. | [mettre à mort] شَنَقَ (–ُ) le condamné a été pendu شُنِقَ المُتَّهَمُ |
se pendre
verbe pronominal Conjugaison
شَنَقَ نَفْسَهُ (–ُ)
se pendre au bras de qqn تَمَسَّكَ بِذِراعِ فُﻻنٍ se pendre au cou de qqn عانَقَ فُﻻنًا بِحَرارةٍ |
